Fahreddin er-Râzî

543/1149’da Büyük Selçuklu Devleti’nin başşehri Rey’de doğdu. Eğitimini Eş‘arî kelâm ve Şâfiî fıkıh geleneğine mensup âlimlerden aldı. Farklı mezheplerin önde gelen âlimleri ile çeşitli meselelerde tartışmalar yaptı. Çoğunlukla Harezm, Horasan ve Mâveraünnehir bölgelerinde çalışmalarını sürdürdü. Irak Selçukluları, Gurlular ve Harezmlilerin sultan ve vezirleri tarafından desteklendi. 606/1210 yılında Herat’ta vefat etti. et-Tefsîrü’l-kebîr, el-Metâlibü’l-âliye, el-Mülahhas fi’l-hikme ve’l-mantık, Nihâyetü’l-ukûl, el-Muhassal, el-Mebâisü’l-meşrıkiyye ve Şerhu’l-İşârât ve’t-tenbîhât gibi eserleriyle felsefî ve dinî ilimlere yeni bir yön verdi. Literatürde “el-İmâm” olarak anılan Râzî’nin etkili üslubu ve düşünce dünyası, kendisinden sonra bilhassa nazarî meseleleri onun tarzında ele alan geniş bir düşünürler grubu ortaya çıkartarak yüzyıllar boyunca etkisini sürdürdü.